Ik was 23, werkzaam als lerares Plastische Opvoeding in het middelbaar onderwijs en ik zat in een vergadering toen ik m’n eerste, bewuste ingeving kreeg. Ik zag m’n collega’s rond me zitten en vroeg me ineens af of ik hier nog wel wilde zitten over 10 jaar, 20 jaar, 30 jaar,… . Het voelt alsof het gisteren was, zo helder zit deze herinnering nog in mijn beleving. Ik besliste dat het antwoord nee was, maakte mijn jaar af en ben een hele andere weg ingeslagen, ook al wist ik toen nog niet wat er allemaal aan het gebeuren was.
Dit was natuurlijk niet zomaar een moment, ik had voordien al heel wat situaties op m’n pad gekregen die mijn leven op z’n kop hadden gezet. Mensen die me dierbaar waren die uit mijn leven verdwenen, ik was altijd moe, had geen vreugde meer in de dingen die ik deed, ik leek geen grip meer te hebben op mijn leven. Ik zat in een overlevingsmodus en ik wist het niet. En daar, in dat ene moment op de vergadering, kwam alles samen, was de stem in mezelf zo helder dat ik niet anders kon dan er op reageren.
De tijd die volgde heb ik de kans genomen om een stukje van de wereld te zien, afwisselend met hier een daar een job uit te oefenen om me weer de kans te geven de zoektocht naar mezelf verder te zetten. Want dat was het wat er aan het gebeuren was, ik was stilletjes aan aan het wakker worden uit de slaapmodus of de automatische piloot waar ik in zat en uit aan het zoeken wie ik echt was in plaats van wie ik dacht te (moeten) zijn.
Op dat moment zocht ik het vooral buiten me. Ik heb in die periode rondgereisd in o.a. Europa, Amerika en Thailand; gewerkt als productiearbeider in ploegen, als leerkracht PO op een andere locatie, als medewerker in een dierenasiel,… ; als vrijwilliger me ten dienste gesteld voor jongeren die niet goed konden meedraaien in de maatschappij, op een boerderij in Frankrijk geleefd en gewerkt en verhuisd, héél veel verhuisd.
Zolang ik maar in beweging was en voldoende afwisseling had, leek het beter te gaan. Zodra het ‘nieuwe’ er wat af was, kwam de onrust en de leegte die ik vanbinnen voelde terug naar de oppervlakte.
Het gekke is dat je dat op dat moment niet beseft, zolang iets een blinde vlek is, is het echt wel een blinde vlek. Begrijp me echter niet verkeerd, ik heb oprecht leuke dingen kunnen doen en fijne mensen mogen ontmoeten en héél veel ervaring opgedaan, het is gewoon dat je diep vanbinnen voelde dat er nog steeds iets niet klopte.
Rond mijn 33ste ben ik volledig gecrasht, naar mijn beleving uiteraard. Ik werkte toen als leerkracht Crea in een gesloten instelling voor jongeren en op een bepaald moment moest ik voor het minste huilen, stond ik op met angst in mijn systeem en ging ik er mee slapen. Ik had het punt bereikt dat ik fysiek, mentaal en emotioneel gebroken was. Al mijn ‘vluchtwegen’ werkten niet meer, ik kon nergens meer naar toe, behalve naar binnen.
Dit moment en het lijkt ook weer alsof het gisteren was, voelde ik dat ik zo echt niet meer verder kon en het was eigenlijk de eerste keer dat ik heel bewust de beslissing maakte om het voor mezelf te doen en niet meer voor iemand anders.
Hoewel ik de jaren voordien al actief aan de slag was met mijn persoonlijke ontwikkeling en al heel wat inzichten had verworven over mijn opgroeiproces, patronen die je aanleert en overneemt, overtuigingen die je blindelings volgt zonder je af te vragen of ze wel kloppen voor jou,… toch had ik het eerlijk gezegd op bepaalde vlakken nog niet geïntegreerd in mijn leven. Ik wist het wel, maar leefde er nog niet naar.
Ik ben sindsdien op een andere manier met mezelf aan de slag gegaan, heb het geluk gehad de juiste mensen te mogen ontmoeten die me hier in konden begeleiden en ondersteunen en ik kan alleen maar zeggen dat mijn leven echt drastisch is veranderd sinds toen. En nu spreek ik niet over de buitenkant, maar voornamelijk hoe het vanbinnen voelt. Elke keer dat ik een stuk ‘oud-dat-me-niet-meer-dient’ kan doorprikken en loslaten voel ik meer rust, vertrouwen en vrijheid in m’n systeem. Mijn leven wordt alleen maar eenvoudiger door meer en meer afstand te nemen van het complexe denken en terug meer in contact te komen met mijn gevoel.
Concrete gevolgen hiervan zijn dat ik op een heel andere manier naar de wereld kijk, kritisch durf te zijn en dingen in vraag durf te stellen, de verantwoordelijkheid over mijn leven zelf in handen neem, minder oordeel, juister communiceer en natuurlijk nog heel veel meer.
En natuurlijk blijf ik ook nog steeds groeien als mens! Het leven blijft immers uitdagingen op je pad gooien die je alert houden en je de keuze geven om het aan te pakken. En de ene dag lukt me dat en de andere niet, maar ook dat is ok.
Ik ben vooral heel dankbaar voor de weg die ik al heb mogen afleggen omdat ik dat verschil voel vanbinnen, ik kan het niet anders zeggen. Dat geldt uiteindelijk voor alles zo, probeer het en de ervaring vertelt je alles wat je moet weten.
